اگر در خانه یا شرایط اضطراری نیاز به پانسمان زخم دارید و فقط گاز غیر استریل در دسترس است، ممکن است بخواهید بدانید چگونه گاز غیر استریل را استریل کنیم؟ گاز استریل برای جلوگیری از عفونت زخم‌ها ضروری است، اما گاز غیر استریل می‌تواند با روش‌های درست به‌صورت ایمن استریل شود.

چگونه گاز را استریل کنیم؟

استریل کردن گاز غیر استریل به معنای از بین بردن تمام میکروارگانیسم‌ها (باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها و اسپورها) از سطح آن است تا برای استفاده مستقیم روی زخم‌های باز ایمن باشد. چگونه گاز غیر استریل را استریل کنیم؟ این کار می‌تواند با روش‌های پزشکی یا در شرایط محدود با روش‌های خانگی انجام شود. روش‌های استریل‌سازی به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: روش‌های فیزیکی (مثل حرارت خشک، بخار یا جوشاندن) و روش‌های شیمیایی (مثل استفاده از مواد ضدعفونی‌کننده). انتخاب روش به امکانات موجود، نوع گاز، و سطح استریلیتی مورد نیاز بستگی دارد. با این حال اگر به گاز استریل مانند گاز استریل زرین طب دسترسی دارید، بهتر است از همان استفاده کنید.

در محیط‌های پزشکی، دستگاه‌های حرفه‌ای مثل اتوکلاو برای استریل کردن گاز استفاده می‌شوند، اما در خانه ممکن است به این تجهیزات دسترسی نداشته باشید. در ادامه، روش‌های مختلف استریل‌سازی را با جزئیات توضیح می‌دهیم و به روش‌های خانگی نیز می‌پردازیم تا بتوانید بهترین تصمیم را بگیرید.

برای پاسخ به سوال چگونه گاز غیر استریل را استریل کنیم؟، چند روش متداول وجود دارد که در زیر با مدت زمان و دمای لازم توضیح داده شده‌اند. این روش‌ها شامل تکنیک‌های پزشکی و خانگی هستند که هرکدام مزایا و محدودیت‌های خود را دارند:

اتوکلاو (بخار تحت فشار): این روش استاندارد در بیمارستان‌هاست. گاز غیر استریل در دستگاه اتوکلاو در دمای 121 درجه سانتی‌گراد و فشار 15 psi به مدت 15 تا 20 دقیقه قرار می‌گیرد. بخار داغ تمام میکروارگانیسم‌ها و اسپورها را از بین می‌برد. این روش بسیار مؤثر است، اما به تجهیزات گران‌قیمت نیاز دارد که معمولاً در خانه در دسترس نیست. برای خرید تجهیزات استریل‌سازی، می‌توانید به صفحه خرید تجهیزات پزشکی مراجعه کنید.

حرارت خشک (فور یا آون): در این روش، گاز غیر استریل در آون یا فور با دمای 180 تا 250 درجه سانتی‌گراد به مدت 1 تا 2 ساعت قرار می‌گیرد. حرارت خشک با تبخیر رطوبت و از بین بردن فعالیت‌های بیولوژیکی، گاز را استریل می‌کند. این روش برای گازهای پنبه‌ای مناسب است، اما به آون مخصوص نیاز دارد و در خانه به‌سختی قابل انجام است.

جوشاندن: یکی از قدیمی‌ترین روش‌های استریل‌سازی، جوشاندن گاز در آب است. گاز را در آب جوش (100 درجه سانتی‌گراد) به مدت 10 تا 20 دقیقه قرار دهید. برای افزایش اثربخشی، می‌توانید یک قاشق چایخوری نمک غیر یددار به آب اضافه کنید. این روش برخی میکروارگانیسم‌ها را از بین می‌برد، اما اسپورهای مقاوم (مثل کلستریدیوم) ممکن است باقی بمانند، بنابراین برای زخم‌های عمیق کافی نیست.

مواد شیمیایی (ضدعفونی‌کننده‌ها): گاز را می‌توان در محلول‌های ضدعفونی‌کننده مثل الکل 70 درصد یا پراکسید هیدروژن (آب اکسیژنه) به مدت حداقل 10 دقیقه خیساند. پس از آن، گاز باید کاملاً خشک شود تا مواد شیمیایی روی زخم اثر منفی نگذارند. این روش کمتر قابل اعتماد است، زیرا ممکن است تمام اسپورها را از بین نبرد و برای زخم‌های حساس مناسب نیست.

آیا روش‌ های خانگی برای استریل کردن گاز مؤثر هستند؟

روش‌های خانگی برای استریل کردن گاز غیر استریل در شرایط اضطراری می‌توانند تا حدی مؤثر باشند، اما محدودیت‌های مهمی دارند. استریل‌سازی کامل به معنای حذف تمام میکروارگانیسم‌ها، از جمله اسپورهای مقاوم، است که در خانه به‌سختی قابل دستیابی است. روش‌هایی مثل جوشاندن یا استفاده از مواد ضدعفونی‌کننده می‌توانند تعداد زیادی از باکتری‌ها و ویروس‌ها را از بین ببرند، اما ممکن است اسپورهای مقاوم (مثل اسپورهای کلستریدیوم یا باسیلوس) را کاملاً نابود نکنند.

برای مثال، جوشاندن در دمای 100 درجه سانتی‌گراد به مدت 10 تا 20 دقیقه می‌تواند باکتری‌های معمولی را از بین ببرد، اما برای نابودی اسپورها به دمای بالاتر (مثل 121 درجه در اتوکلاو) یا مدت زمان طولانی‌تر (1 تا 2 ساعت) نیاز است. همچنین، مواد شیمیایی مثل الکل 70 درصد یا آب اکسیژنه ممکن است گاز را به‌طور کامل استریل نکنند و باقی‌مانده مواد شیمیایی می‌تواند پوست یا زخم را تحریک کند.

اگر در شرایط اضطراری هستید (مثلاً در سفر یا بدون دسترسی به گاز استریل)، روش‌های خانگی می‌توانند به‌طور موقت خطر عفونت را کاهش دهند، اما برای زخم‌های عمیق، سوختگی‌های شدید، یا جراحی، استفاده از گاز استریل آماده ضروری است. پیشنهاد می‌کنیم همیشه یک جعبه کمک‌های اولیه با گاز استریل در خانه داشته باشید و در صورت نیاز به استریل‌سازی خانگی، نکات ایمنی را رعایت کنید.

بهترین و ایمن‌ ترین روش خانگی برای استریل کردن گاز چیست؟

بهترین و ایمن‌ترین روش خانگی برای استریل کردن گاز غیر استریل، جوشاندن با آب و نمک است، زیرا در دسترس، ساده، و نسبتاً مؤثر است. این روش اگرچه به اندازه اتوکلاو کامل نیست، اما در شرایط اضطراری می‌تواند خطر عفونت را کاهش دهد. در ادامه، مراحل دقیق این روش توضیح داده شده است:

مراحل جوشاندن گاز غیر استریل:

1. آماده‌سازی: دست‌های خود را با آب و صابون بشویید و از دستکش یک‌بارمصرف غیرلاتکس استفاده کنید تا گاز آلوده نشود.
2. ظرف تمیز: یک قابلمه یا کتری استریل‌شده (با آب و صابون شسته‌شده) انتخاب کنید. قابلمه را با آب مقطر یا آب صاف‌شده پر کنید.
3. افزودن نمک: به ازای هر لیتر آب، نصف قاشق چایخوری نمک غیر یددار اضافه کنید تا اثربخشی ضدعفونی افزایش یابد.
4. قرار دادن گاز: گاز غیر استریل را در آب قرار دهید و مطمئن شوید کاملاً غوطه‌ور است.
5. جوشاندن: آب را به جوش آورید و گاز را به مدت 15 تا 20 دقیقه در آب جوش نگه دارید. از تایمر استفاده کنید تا زمان دقیق رعایت شود.
6. خشک کردن: گاز را با انبر استریل (که آن هم در آب جوش ضدعفونی شده) از آب خارج کنید و روی یک سطح تمیز و استریل (مثل پارچه تمیز اتوشده) قرار دهید تا خشک شود. از تماس گاز با سطوح غیرتمیز خودداری کنید.
7. نگهداری: گاز استریل‌شده را در یک ظرف درب‌دار استریل یا کیسه زیپ‌لاک تمیز نگه دارید تا زمان استفاده.

نکات ایمنی:

• گاز را بلافاصله پس از خشک شدن استفاده کنید، زیرا نگهداری طولانی‌مدت ممکن است دوباره آن را آلوده کند.
• از جوشاندن گازهای وازلینه یا آغشته به مواد شیمیایی خودداری کنید، زیرا ممکن است مواد مضر آزاد کنند.
• این روش برای زخم‌های سطحی مناسب است، اما برای زخم‌های عمیق یا جراحی، حتماً از گاز استریل آماده استفاده کنید.

اگر به گاز استریل آماده دسترسی دارید، پیشنهاد می‌کنیم به جای روش‌های خانگی، از محصولات معتبر مثل گاز استریل سروش استفاده کنید تا ایمنی بیشتری داشته باشید. جوشاندن در خانه فقط برای شرایط اضطراری توصیه می‌شود و نباید به‌عنوان روش اصلی برای زخم‌های حساس استفاده شود.

جمع بندی

استریل کردن گاز غیراستریل در شرایط اضطراری یا کمبود تجهیزات پزشکی بسیار مهم است. روش‌های استریل‌سازی مثل اتوکلاو (121 درجه سانتی‌گراد، 15-20 دقیقه) و حرارت خشک (180-250 درجه سانتی‌گراد، 1-2 ساعت) بسیار مؤثرند، اما نیاز به تجهیزات تخصصی دارند. در خانه، جوشاندن گاز در آب (100 درجه سانتی‌گراد، 15-20 دقیقه) با افزودن نمک غیر یددار، ایمن‌ترین و در دسترس‌ترین روش خانگی است.

تجهیزات پزشکی نقش بسیار مهم و حیاتی در ارائه خدمات بهداشتی و درمانی دارند. این تجهیزات با استفاده از پیشرفت‌های علمی و فناوری، به تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌ها کمک می‌کنند. تجهیزات پزشکی از گونه‌ها و انواع متنوعی تشکیل شده‌اند که در این مقاله قصد داریم آن‌ها را به چند دسته‌بندی اصلی تقسیم بندی کنیم و به توضیحات کوتاهی درباره هر دسته بپردازیم.

دسته بندی تجهیزات پزشکی

• تجهیزات تشخیصی

تجهیزات تشخیصی شامل انواع وسایلی است که به منظور تشخیص دقیق بیماری‌ها و حالات پزشکی استفاده می‌شوند. این تجهیزات شامل ابزارها و دستگاه‌هایی می‌شوند که برای جمع‌آوری اطلاعات و تشخیص بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. به عنوان مثال، سنجش فشار خون، سنجش دما، آزمایش خون، سونوگرافی، رادیوگرافی و MRI از جمله تجهیزات تشخیصی هستند. این تجهیزات با کمک پزشکان و اپراتورهای متخصص، اطلاعات مفیدی را درباره وضعیت سلامتی بیماران فراهم می‌کنند.

• تجهیزات درمانی

تجهیزات درمانی شامل انواع وسایلی است که برای درمان و بهبودی بیماران استفاده می‌شوند. این تجهیزات شامل دستگاه‌ها و ابزارهایی می‌شوند که برای تسهیل و تسریع فرایند درمان بیماری‌ها و کاهش علائم آن‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. به عنوان مثال، دستگاه‌های تنفس مصنوعی، پمپ‌های تزریق، لیزرهای پزشکی، دستگاه‌های تنظیم ضربان قلب و دستگاه‌های فیزیوتراپی از جمله تجهیزات درمانی هستند. این تجهیزات با همکاری پزشکان و کادر درمانی، بهبودی و راحتی بیماران را تسهیل می‌کنند.

• تجهیزات جراحی

تجهیزات جراحی شامل انواع وسایل و ابزارهایی است که در فرآیند عمل جراحی استفاده می‌شوند. این تجهیزات ضروری برای انجام عملیات های پیچیده و دقیق در زمینه های مختلف پزشکی هستند. بعضی از تجهیزات جراحی عمومی هستند و در تمامی عملیات جراحی استفاده می‌شوند، در حالی که بعضی دیگر تجهیزات جراحی به عنوان تجهیزات ویژه در زمینه های خاصی مانند قلب و عروق، مغز و اعصاب، ارتوپدی و غیره استفاده می‌شوند.

معرفی دسته های تجهیزات پزشکی

• دستگاه‌های تصویربرداری

این دستگاه‌ها شامل رادیوگرافی، سونوگرافی، توموگرافی، ماموگرافی، پوزیترون امیشن، استتوسکوپ، داپلر، فلوروسکوپی، آنژیوگرافی، (MRI) و توموسنتز (CT Scan) می‌شوند. این تجهیزات برای تصویربرداری داخلی بدن و تشخیص بیماری‌ها و مشکلات ساختاری استفاده می‌شوند.

• تجهیزات اندازه‌گیری

این گروه شامل دستگاه‌هایی مانند انواع فشارسنج، انواع تب‌سنج، تست قند خون، ترازوی پزشکی، ترازوی قد، اکسیمتر یا اکسیژن‌سنج، ضربان‌سنج و دستگاه‌های اندازه‌گیری شکل بدن و وزن بیمار است.

• تجهیزات جراحی

تجهیزات جراحی شامل ابزارها و دستگاه‌های مورد استفاده در عملیات جراحی می‌شود، از جمله انواع برش‌زن‌ها، اسپکولوم، چاقو جراحی، رسپتور، گرسپر، کلیپس جراحی، سوزن‌گیر، الواتور، کورت، پنس، لیسن، دسته بیستوری و موارد بسیار دیگری در این دسته تجهیزات پزشکی قرار می‌گیرند.

• تجهیزات تنفسی

شامل دستگاه‌های تنفس مصنوعی، اسپیرومتری، اکسیژن‌ساز، نبولایزر و هوازی‌ها، بای پپ‌، سی پپ، ساکشن پزشکی، انواع ماسک‌ها و ونتیلاتور از ابزارهای مربوط به حفظ و راه‌اندازی تنفس بیماران است.

• تجهیزات اورژانسی

این تجهیزات پزشکی اورژانسی شامل دستگاه‌هایی مانند دفیبریلاسیون، لارنگوسکوپ، آنژیوکت، آمبوبگ، سرنگ، برانکارد، کیت‌های احیا قلبی-ریوی، رگولاتور و تیوب، و ابزارهای اورژانسی مانند لوله تراشه و پانسمان‌های جراحی است.

• تجهیزات انتقالی

تجهیزات انتقالی و حمایتی وسایل کمکی مانند صندلی‌های چرخدار، عصاها، انواع چرخ‌دستی‌ها و یا وسایل کمکی برای افراد معلول است.

• تجهیزات فیزیوتراپی و توانبخشی

شامل دستگاه‌های فیزیوتراپی مانند الکتروتراپی، لیزرتراپی، مکانوتراپی، استیمولاتور، تیلت تیبل، گیت ترینر، پاراپودیوم از دستگاه‌های تمرین توانبخشی و دستگاه‌های تسکین درد هستند.

• تجهیزات آزمایشگاهی

تجهیزات آزمایشگاهی شامل وسایلی مانند دستگاه‌های آزمایش خون، سانتریفیوژ، میکروسکوپ، نمونه‌برداری، اسپکتروفتومتر،‌ پلاریمتر، سمپلرهای آزمایشگاهی، دستگاه‌های آنالیزور، الکترولیت آنالایزر، فلیم فتومتر و اتوآنالیزر می‌شود.

• تجهیزات دندان‌پزشکی

لوازم و مواد قالب‌گیری دندان، تجهیزات بی‌حسی، کراون و بریج، هندپیس، وسایل ارتودنسی، رادیوگرافی و لابراتوار، سرساکشن و سرپوآر، فرزها و پولیش، اندودنتیکس و ایمپلنت‌ها و موارد دیگر جزو تجهیزات مهم دندان‌پزشکی هستند.

• تجهیزات مصرفی

سوزن اسپاینال، آنژیوکت و دستکش‌ها، چسب لکوپلاست و سرنگ‌ها، الکل اتانول طبی و ماسک‌ها، بتادین و سوند، تیغ جراحی و کاور کفش، بتادین و زیرانداز بیمار از وسایل مصرفی متداول در تجهیزات پزشکی هستند.

• تجهیزات هتلینگ و بیمارستانی

هتلینگ به مجموعه‌ای از تجهیزات بیمارستانی اطلاق می‌شود که برای استفاده در بخش‌های مختلف بیمارستان طراحی شده‌اند. این تجهیزات برای ارائه مراقبت‌های پزشکی، تشخیص بیماری و درمان بیماران استفاده می‌شوند. هتلینگ شامل تجهیزات پزشکی پیشرفته مانند: اسکراب جراحی ترالی پانسمان، ترالی اورژانس، مانیتور علائم حیاتی، ترالی حمل دارو و ابزارهای مورد نیاز برای عمل جراحی، نگهداری بیمار و دیگر خدمات درمانی است.

کلام پایانی

این‌ها فقط چند دسته از انواع مختلف تجهیزات پزشکی است که در سیستم درمانی و بهداشتی استفاده می‌شود. تجهیزات خاص مورد استفاده با توجه به نیازهای بیماران برای درمان متفاوت است. خدمات درمانی با تجهیزات پزشکی رشد گسترده‌ای کرده است و این یک نقطه مثبت در بخش سلامت محسوب می‌شود. بهترین کار این است که این دستگاه‌ها و تجهیزات را از یک فروشگاه معتبر تهیه نمایید. 

عبارت “ضدعفونی” به معنای پیشگیری یا از بین بردن میکروب‌ها، باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها یا دیگر عوامل عفونی از سطوح و مواد مختلف به منظور جلوگیری از انتقال عفونت به افراد یا جلوگیری از گسترش آنها به کالاها یا محیط‌های مختلف استفاده می‌شود. در این مطلب تلاش کرده‌ایم تا شما را با انواع مواد ضدعفونی آشنا کنیم.

ضدعفونی ممکن است با استفاده از مواد شیمیایی مخصوص، مانند الکل، پروکسید هیدروژن، یا محلول‌های ضدعفونی مانند آنتی‌سپتیک‌ها انجام شود. همچنین، اشیاء و سطوح مختلف می‌توانند با استفاده از حرارت (استریلیزاسیون) یا تصفیه‌کردن با فیلتراسیون ضدعفونی شوند. این عملیات به منظور حفظ بهداشت عمومی در مراکز بهداشتی، بیمارستان‌ها، رستوران‌ها، آزمایشگاه‌ها و مکان‌های دیگری که عفونت ممکن است منتقل شود، انجام می‌شود.

انواع مواد ضد عفونی کننده

در این مقاله به یکی از تجهیزات پزشکی مهم جراحی به نام تیغ بیستوری یا تیغ جراحی خواهیم پرداخت. اگر می خواهید بدانید که تیغ بیستوری چیست؟ تا پایان این مقاله همراه ما باشید.

تیغ بیستوری چیست؟

تیغ بیستوری (Bistoury) یا تیغ جراحی یک نوع ابزار جراحی است که از آن به عنوان یک چاقوی جراحی استفاده می‌شود. این ابزار دارای یک تیغ بسیار تیز است که برای برش بافت‌های بدن انسان در روند عمل جراحی استفاده می‌شود. این تیغ معمولاً در جراحی‌های کوچک و دقیق مورد استفاده قرار می‌گیرد. از میان این جراحی‌ها می‌توان به جراحی‌های پوستی و جراحی‌های چشمی اشاره کرد.

از کاربردهای این تیغ تیز و دقیق، می‌توان به ایجاد برش‌های نازک و کنترل‌شده در بافت‌های بدن انسان اشاره کرد. همچنین تیغ بیستوری در برخی از روش‌های جراحی زیبایی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد تا شکاف‌های دقیق‌تری را برای جراحی ایجاد کند.

کاربرد تیغ بیستوری

تیغ بیستوری یا تیغ جراحی در علم پزشکی و جراحی برای انجام برش‌های دقیق و کنترل‌شده در بافت‌های بدن انسان استفاده می‌شود. کاربرد تیغ بیستوری عبارتند از:

جراحی‌های پوستی: تیغ بیستوری برای انجام برش‌های دقیق در جراحی‌های پوستی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از میان این جراحی‌های پوستی که تاین تیغ در آنها مورد استفاده قرار می‌گیرد می‌توان به جراحی حذف تومورهای پوستی، جراحی‌های زیبایی (مانند لیفتینگ صورت)، حذف زخم‌ها، بهبود زخم‌های قدیمی، جراحی‌های مربوط به مو، و حذف خال‌ها و آکنه اشاره کرد.

جراحی چشمی: در جراحی‌های چشمی مانند جراحی کاتاراکت (جراحی مربوط به عدسی چشم)، این تیغ برای ایجاد برش‌های دقیق در چشم برای دسترسی به عدسی داخلی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

جراحی دهان و فک: در جراحی‌های دهان و فک مانند جراحی دندان‌های عقل یا جراحی‌های جلوگیری از خون‌ریزی و تحلیل لثه، تیغ بیستوری برای برش‌های دقیق در این مناطق استفاده می‌شود.

دیگر کاربردها: یکی دیگر از کاربرد تیغ بیستوری این است که، این تیغ در برخی دیگر از جراحی‌های دقیق مانند جراحی‌های مغز و عصبی نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد.

توجه داشته باشید که تیغ بیستوری باید توسط جراحان حرفه‌ای و با ابزارهای بهداشتی مناسب مورد استفاده قرار گیرد تا جلوگیری از عفونت و مشکلات دیگر در جریان عمل جراحی صورت گیرد.

انواع سایز های تیغ بیستوری

به دلیل راحتی زمان استفاده و متفاوت بودن میزان ضخامت پوست در قسمت های مختلف بدن، این تیغ ها در سایز های مختلف طرحی شده اند. این تیغ های جراحی دارای شماره منحصر به فرد است و کاربرد متفاوتی است. این تیغ ها بر اساس لبه های آن ها شماره گذاری می شوند. توجه داشته باشید که پرکاربرد ترین این تیغ ها، شماره 10، 11 و 15 می باشد.

• تیغ بیستون سایز 10: این تیغ جراحی ظریف ترین تیغ جراحی بوده که ضخامت کم آن برای انجام کارهایی که نیاز به دقت و ظرافت بالا است مورد استفاده قرار می گیرد.
• تیغ بیستوری سایز 11: این تیغ بیستوری لبه ی نازکی دارد و برای ایجاد برش های سطحی روی پوست و شریان ها مورد استفاده قرار می گیرد.
• تیغ بیستوری سایز 12: این تیغ یک برآمدگی در قسمت تیز خود دارد که باعث می شود پزشک تسلط بیشتری هنگام دست گرفتن آن داشته باشد و از آن برای انجام برش های حساس در قسمت های مختلف بدن و حتی دندانپزشکی استفاده می شود.
• تیغ بیستوری سایز 15: این تیغ هم مانند تیغ شماره 11، پر مصرف ترین و پر کاربرد تریت تیغ در پزشکی است.

ویژگی‌ تیغ بیستوری چیست؟

تیغ بیستوری یک ابزار جراحی با ویژگی‌های خاص است که آن را برای انجام برش‌های دقیق و کنترل‌شده در جراحی مناسب می‌کند. ویژگی‌های این تیغ عبارتند از:

تیزی: این تیغ دارای تیغ بسیار تیزی است که به سرعت و با دقت می‌تواند بافت‌های بدن را برش دهد.

دقت: این ابزار به جراح امکان کنترل دقیق برش را می‌دهد. بنابراین این ابزار مناسب برای ایجاد برش‌های کوچک و جزئی در بافت‌های حساس به شمار می‌آید.

طراحی ارگونومیک: تیغ بیستوری با طراحی ارگونومیک به دست جراح به راحتی و بدون استرس نصب می‌شود و در جریان عمل جراحی راحتی را برای جراح افزایش می‌دهد.

انعطاف‌پذیری: برخی از مدل‌های تیغ بیستوری انعطاف‌پذیری قابل توجهی دارند تا بهترین زاویه و عمق برش را فراهم کنند.

مقاومت به آلودگی: این تیغ معمولاً از موادی ساخته می‌شود که مقاوم به آلودگی و اکسیداسیون هستند. بنابراین در طول زمان جراحی مشکلی ایجاد نمی‌شود.

اندازه‌های متنوع: این تیغ در اندازه‌ها و اشکال مختلفی وجود دارد، که به جراح انتخاب مناسبی برای نیاز خود می‌دهد.

توجه داشته باشید که تیغ بیستوری باید با دقت و بهداشت مناسب مورد استفاده قرار گیرد تا از عوارض ناشی از عفونت و مشکلات دیگر در جریان عمل جراحی جلوگیری شود.

در استفاده از تیغ بیستوری باید به چه مواردی توجه کرد؟

استفاده از تیغ بیستوری در جراحی ها نیاز به دقت ویژه ای دارد. در زیر مواردی که در استفاده از این تیغ باید به آن ها توجه داشته باشید آورده شده است:

در زمانی که زخمی روی بدن ایجاد می‌شود حتما لازم است به آن رسیدگی کنید. در این مطلب به معرفی انواع ضدعفونی کننده زخم اشاره کرده‌ایم. توجه داشته باشید که مهم است تا از عفونت زخم جلوگیری شود و بهبود زودتری را ایجاد کند.

انواع ضدعفونی کننده زخم

برای ضدعفونی زخم‌ها می‌توان از محصولات و مواد مختلفی استفاده کرد. در ادامه، چندین نوع ضدعفونی‌کننده معمول برای ضدعفونی زخم‌ها ذکر شده است:

1. پروکسید هیدروژن (Hydrogen Peroxide): پروکسید هیدروژن 3٪ یک مایع ضدعفونی است که می‌توانید بر روی زخم بپاشید. این ماده باعث جدا شدن باکتری‌ها و خون اضافی می‌شود. پس از استفاده، زخم را با آب و سپس با یک نوار پزشکی پوشانید.
2. الکل ایزوپروپیلیک (Isopropyl Alcohol): الکل ایزوپروپیلیک با استفاده از پنبه یا دستمال به زخم می‌زنند تا عفونت‌ها را از بین ببرند. این ماده می‌تواند به زخمی که در محیط آلکل نمی‌تواند استفاده شود، آسیب بزند.
3. محلول سالین (Saline Solution): محلول سالین (نمک فیزیولوژیک) به عنوان یک ماده ضدعفونی ملایم و آب شور می‌تواند برای شستشوی زخم‌ها و پاکسازی از مواد ناخواسته استفاده شود.
4. آنتی‌سپتیک‌ها (Antiseptics): آنتی‌سپتیک‌های خارجی شامل محصولاتی مانند ایودین و بتادین می‌شوند. این محصولات برای ضدعفونی زخم‌ها و پوست قبل از عمل جراحی معمولاً استفاده می‌شوند.
5. مواد ضدعفونی کننده زخم بر پایه نقره (Silver-Based Antimicrobial Products): محصولاتی که بر پایه نقره ساخته شده‌اند، به عنوان ضدعفونی‌کننده‌های موثر در مواجهه با باکتری‌ها و عفونت‌ها شناخته می‌شوند. این محصولات معمولاً در قالب ژل‌ها یا بندهای زخم قابل استفاده هستند.
6. ضدعفونی‌کننده‌های مخصوص (Specialized Antiseptics): برخی محصولات ضدعفونی‌کننده به عنوان ضدعفونی‌کننده‌های مخصوصی طراحی شده‌اند که ممکن است برای زخم‌های خاصی کاربرد داشته باشند. به عنوان مثال، ضدعفونی‌کننده‌های مخصوص برای زخم‌های دیابتی و زخم‌های فشاری وجود دارند.

قبل از استفاده از هر نوع محصول ضدعفونی‌کننده، مهم است که توصیه‌ها و دستورات تولیدکننده را مطالعه کنید. به دقت دستورات پزشک یا پرستار خود را دنبال کنید. همچنین اگر زخم شدید یا علائم عفونتی دارد، باید به پزشک مراجعه کنید تا مورد ارزیابی و درمان قرار گیرید.

بهترین محلول ضدعفونی کننده زخم

بهترین محلول ضدعفونی کننده زخم به نوع و شدت زخم بستگی دارد. به طور کلی، پزشکان برای تمیز کردن زخم ها و جلوگیری از عفونت، آب و صابون را توصیه می کنند اما به طور کلی به انواع ضد عفونی کننده زخم اشاره شد که می توانید از آن ها برای ضد عفونی کردن زخم استفاده کنید.

برای ضدعفونی یک زخم، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. شستشو دست‌ها: قبل از لمس زخم و شروع به ضدعفونی، دست‌های خود را به دقت بشویید. این مورد سبب جلوگیری از انتقال میکروب‌ها به زخم می‌شود.
2. لباس‌های محافظ: اگر در دسترس دارید، دستکش پزشکی یا دستکش‌های تمیز بپوشید تا زخم را لمس نکنید.
3. پاکسازی زخم: از اولین مرحله، زخم را با دقت پاکسازی کنید. اگر زخم پوشیده شده باشد، پوشش را با دقت بردارید. برای پاکسازی زخم از آب و مایع ضدعفونی استفاده کنید.
4. شستشو با آب و صابون: زخم را با آب گرم و صابون ملایم بشویید. این کار به پاکسازی زخم و برداشت مواد زنگ زده و آلوده کمک می‌کند.
5. ضدعفونی: برای ضدعفونی زخم، از یک مایع ضدعفونی ملایم مانند پروکسید هیدروژن ۳٪ یا محلول سالین (نمک فیزیولوژیک) استفاده کنید. از الکل یا آنتی‌سپتیک‌های دیگر هم می‌توانید استفاده کنید. مایع ضدعفونی را با یک دستمال تمیز یا گاز استریل به زخم بزنید.
6. پوشاندن زخم: پس از ضدعفونی، زخم را با یک باند یا نوار پزشکی تمیز و ضدعفونی کننده بپوشانید. این کار مانع از آلودگی مجدد زخم می‌شود و به رطوبت طبیعی زخم اجازه می‌دهد که متداول شود.
7. تغییر پوشش: پوشش زخم را به منظور ضدعفونی مرتب تغییر دهید. فرکانس تغییر پوشش بستگی به نوع و اندازه زخم دارد.
8. پی‌گیری و مشاوره پزشکی: در مواردی که زخم عمیق، گسترده، یا قرمزی، تورم یا علائم عفونتی دارد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. همچنین، اگر در طول زمان علائم بهبود نیافته یا بدتر شده باشند، مشاوره پزشکی لازم است.

ضدعفونی منظم زخم‌ها بهبود زودتری را ایجاد می‌کند و از عفونت‌های ممکنه جلوگیری می‌کند. به همین دلیل، توصیه می‌شود که به دقت این مراحل را انجام دهید و دستورات پزشک یا پرستار خود را دنبال کنید.

چه زمانی برای درمان زخم به بیمارستان مراجعه کنم؟

برای درمان زخم، تصمیم به مراجعه به بیمارستان یا مراجعه به پزشک بستگی به شدت و نوع زخم و وضعیت عمومی بیمار دارد. در موارد زیر، باید به سرعت به بیمارستان مراجعه کنید:

زخم عمیق یا گسترده: اگر زخم بسیار عمیق یا گسترده باشد و بافت‌های داخلی را تحت تأثیر قرار داده باشد، نیاز به ارزیابی و درمان تخصصی دارید.

زخم‌های حاشیه‌ای از گوش، چشم، دهان و یا چشمک: زخم‌های حاشیه‌ای از سازه‌های حساس مانند گوش، چشم، دهان یا چشمک بسیار حساس هستند و نیاز به درمان تخصصی دارند.

زخم‌های ناشی از حوادث و تروماهای شدید: اگر زخم ناشی از تصادفات، تروماهای شدید، سقوط‌های بلند، تصادفات ورزشی یا حوادث دیگر باشد، باید به بیمارستان مراجعه کنید.

علائم عفونت: اگر زخم متورم، قرمز، دردناک، و دارای ترشحات غیرعادی باشد و علائم عفونتی داشته باشید (مانند تب، لرز، یا تغییرات در وضعیت عمومی)، به سرعت به پزشک یا بیمارستان مراجعه کنید.

زخم‌های دیابتی: بیماران دیابتی در معرض خطر عفونت‌ها و مشکلات درمانی بیشتری هستند. اگر زخم دیابتی دارید و نمایانگری نیکو کرده یا علائم عفونتی دارد، باید به پزشک مراجعه کنید.

خونریزی ناپایدار: اگر زخم شدیدی دارید که به مداوم خونریزی می‌کند و نمی‌توانید آن را متوقف کنید، به سرعت به بیمارستان مراجعه کنید.

زخم‌های شیاری یا نازک در افراد مسن یا افراد با سیستم ایمنی ضعیف: افراد مسن یا افرادی با سیستم ایمنی ضعیف تمایل به تشکیل زخم‌های نازک و ناتوانی در بهبود دارند، بنابراین نیاز به نظارت پزشکی دارند.

همچنین همواره به توصیه‌ها و دستورات پزشک خود پایبند باشید. در موارد شدیدتر و اورژانسی، با اورژانس تماس بگیرید و اسرع وقت به بیمارستان مراجعه کنید. همچنین برای انتخاب بهترین نوع ضدعفونی کننده زخم، با توجه به نوع و عمق زخم، می توانید از مشاوره متخصصان و تنوع محصولات در بخش خرید تجهیزات پزشکی داروخانه ها و مراکز معتبر بهره مند شوید.

اینتوبه کردن یک عمل پزشکی است که می تواند به نجات زندگی در زمانی که فرد نمی تواند نفش بکشد کمک کند. در ادامه به اینتوبه کردن و لوله گذاری داخل تراشه خواهیم پرداخت.

اینتوبه چیست؟

اینتوبه کردن (Intubation) یا لوله‌ گذاری داخل تراشه بیمار یک راهکار پزشکی است که در مواقع اورژانسی یا درمانی برای حفظ هوای راه تنفسی بیمار به کار می‌رود. این روش با استفاده از یک لوله نازوگاستریک یا لوله تراشه به دستگاه تنفسی بیمار وصل شده و هوا را به ریه‌های بیمار منتقل می‌کند. در این مطلب بیشتر به کاربرد لوله تراشه و نحوه لوله‌گذاری داخل تراشه پرداخته شده است.

در چه زمانی از لوله تراشه استفاده می‌شود؟

1. بیمارانی که نمی‌توانند بدون کمک و به صورت طبیعی فرآیند تنفس عادی را انجام دهند از لوله تراشه استفاده می‌شود. مثل بیماران درگیر اعتیاد به مواد مخدر یا بیمارانی که در حالت بیهوشی هستند. در چنین شرایطی است که از لوله تراشه استفاده می‌شود.
2. بیمارانی که نیاز به مکانیک تهویه مصنوعی دارند، مانند بیماران مبتلا به آسیب‌های حاد، عارضه‌های تنفسی خطرناک، یا عمل جراحی مربوط به دستگاه تنفسی.
3. بیمارانی که ناتوان در نفس کشیدن به طور موثر هستند و نیاز به حفظ راه تنفسی دارند.
4. در موارد تجویز شده توسط پزشک در زمان انجام برخی عمل‌های جراحی که نیاز به بیهوشی دارند.

اینتوبه کردن یک مهارت پزشکی و پرستاری است و نیاز به تجهیزات و تخصص دارد. یادگیری این مهارت باعث می‌شود تا از آسیب به راه تنفسی بیمار جلوگیری شود. همچنین هوای کافی به ریه‌های بیمار منتقل شود. این روش با دقت و توجه به شرایط بالینی بیمار انجام می‌شود. در ادامه به نحوه لوله‌گذاری داخل تراشه اشاره شده است.

نحوه اينتوبه كردن

عملیات اینتوبه کردن یا لوله‌ گذاری داخل تراشه بیمار توسط پزشکان یا پرستاران با تجربه انجام می‌شود و نیاز به آموزش و تجهیزات خاص دارد. در زیر، مراحل اصلی این روش را شرح می‌دهم:

1. آماده‌سازی تجهیزات:
   • ابزارهای مورد نیاز شامل لوله نازوگاشتری (Endotracheal Tube)، یک وسیله برای بردن بیمار به حالت بیهوشی (اگر لازم باشد)، دستکش‌های پزشکی، و تجهیزات مرتبط با نیتروژن می‌شوند.
2. بیهوش کردن بیمار:
   • اگر بیمار بیدار است، ابتدا باید به حالت بیهوشی برسد. این حالت می‌تواند با داروهای آرام‌بخش انجام شود. معمولا داروهای بیهوشی دارای دستورالعملی است که باید با توجه به نوع آن موارد را انجام دهید.
3. آماده‌سازی بیمار:
   • بیمار به حالت پشت روی تخت دراز می‌کشد.
   • سر بیمار به عقب خم می‌شود تا گلوی بیمار برای لوله‌گذاری قابل دسترس شود.
4. انجام لوله‌گذاری:
   • این بخش مهمترین بخش نحوه لوله‌گذاری داخل تراشه برای بیمار به حساب می‌آید. پزشک یا پرستار با استفاده از لوازم آماده‌سازی شده لوله نازوگاشتری یا همان لوله‌ تراشه را به دستگاه تنفسی بیمار وصل می‌کند. این لوله به طور مستقیم وارد تراشه گلویی بیمار و سپس به ریه‌ها منتقل می‌شود.
   • لوله نازوگاشتری باید به جایی عمیق در تراشه گلویی وارد شود تا به راحتی هوا به ریه‌ها منتقل شود. این مورد باعث می‌شود تا شرایط تنفسی بیمار بهبود پیدا کند و بتواند به کمک این وضعیت اکسیژن به بدنش برسد.
5. مشخص‌سازی موقعیت لوله:
   • پزشک یا پرستار باید موقعیت درست لوله تراشه را تأیید کند. همچنین این اطمینان حاصل شود که هوا به ریه‌ها وارد شده است. زیرا در مواقعی ممکن است لوله به اشتباه وارد معده بیمار شود. در چنین صورتی لوله تراشه به درستی عمل نمی‌کند.
6. نگهداری و مراقبت:
   • بعد از لوله‌گذاری، لوله نازوگاشتری به وسیله‌ای متصل به دستگاه تنفسی نگهداری می‌شود تا هوا به طور مداوم به بیمار تزریق شود.
   • در طی زمان لوله‌گذاری، باید موقعیت و عملکرد لوله و وضعیت بیمار مورد نظر باشد.

از آنجایی که این روش نیازمند مهارت و دقت بسیاری است، تنها افراد مجرب و تحت آموزش مخصوص باید این کار را انجام دهند. همچنین، بیمار باید تحت نظر پزشک متخصص قرار گیرد تا از مشکلات ممکن پس از اینتوبه کردن جلوگیری شود.

مدت زمان اینتوبه

مدت زمان اینتوبه کردن بیمار بستگی به شرایط و نیازهای بیمار و تحت نظر پزشکان دارد. عواملی مانند وضعیت سلامتی بیمار، نوع و شدت بیماری، نوع اینتوبه که آن زمان دارای اهداف درمانی یا حفاظتی است، و تجهیزات موجود در بیمارستان و تیم پزشکی نقش مهمی در مدت زمان اینتوبه کردن بیمار دارند.

مدت زمان استفاده از لوله تراشه

مدت زمان استفاده از لوله تراشه نیز بستگی به نوع تراشه، استفاده مورد نظر و شرایط استفاده از آن دارد. برخی از تراشه‌ها برای استفاده موقت و سریع طراحی شده‌اند و ممکن است بعد از چند ساعت یا روز از کار افتاده و نیاز به تعویض داشته باشند، در حالی که بدون اختلال، تراشه‌های دیگر ممکن است سال‌ها استفاده شوند.

خطرات اینتوبه چیست؟

خطرات و عوارض جانبی خاص خود را داشته باشد. برخی از خطرات احتمالی اینتوبه کردن شامل این موارد می‌شود:

1. خطر عفونت: ممکن است در طول فرآیند اینتوبه کردن عفونت در جای اینتوبه به وجود آید.
2. خطر آسیب به مجرای هوایی: هنگام وارد کردن لوله اینتوبه، می‌توان به نرم‌افزارها یا بافت‌های اطراف آسیب وارد کرد.
3. خطر آسیب به صداقل: می‌تواند در نهایت، باعث آسیب به صداقل (صداقل بین حلق و تنفس) گردد.
4. ایجاد تحریک و التهاب: با اینکه معمولا اینتوبه کردن تحت نظر تیم پزشکی و با دستگاه‌های پیشرفته انجام می‌شود اما هنوز هم ایجاد تحریک و التهاب در محل اینتوبه امکان‌پذیر است.

فرق اینتوبه و ونتیلاتور

اینتوبه یک روش پزشکی است که در آن یک لوله تراشه به صورت دهان یا بینی وارد مجرای هوایی بیمار شده و به ریه ها منتقل می شود. اما ونتیلاتور یا همان دستگاه تنفس مصنوعی یک دستگاه پزشکی است که هوای تمیز را به ریه های بیمار وارد می کند.

آیا استفاده از لوله تراشه دارای نقاهت است؟

استفاده از اینتوبه کردن یا لوله گذاری داخل تراشه بیمار یک روش پزشکی است که نیاز به مراقبت و نظارت دقیق برای بیمار دارد. پس از اینتوبه کردن، بیمار باید تحت نظر پزشک و تیم درمانی مشترک قرار گیرد. پزشک وضعیت تنفسی و سایر علائم را بررسی می‌کند و مشکلاتی که ممکن است پیش بیاید را پیشبینی و مدیریت می‌کند. بنابراین استفاده از این روش دارای نقاهت است که به شرایط بیمار و دلایل اینتوبه کردن بیمار بستگی دارد.

مدت زمانی که بیمار لوله‌گذاری شده است، می‌تواند متفاوت باشد. بعضی از بیماران باید به مدت کوتاهی اینتوبه شوند و پس از بهبود وضعیت تنفسی، لوله برداشته می‌شود. اما برخی دیگر از بیماران به مدت طولانی‌تر نیاز به لوله‌گذاری دارند. ممکن است این مدت زمان هفته‌ها یا حتی ماه‌ها طول بکشد.

در طی این مدت، بیمار به صورت مداوم نظارت می‌شود و توسط تیم درمانی پیگیری می‌شود تا بهبود وضعیتشان را تشخیص دهند و مشکلاتی که ممکن است پیش بیاید را مدیریت کنند. هدف اصلی این نقاهت از بیمار، حفظ وضعیت تنفسی مناسب و جلوگیری از مشکلاتی نظیر عفونت‌های تنفسی یا تضعیف عضلات تنفسی است.

کلام پایانی:

توجه داشته باشید که لوله‌ گذاری داخل تراشه یک امر تخصصی به حساب می‌آید. بنابراین هیچ وقت در شرایط اورژانسی و بدون تجهیزات پزشکی نمی‌توانید این امر را انجام دهید.

بتادین یک نوع ماده ضدعفونی کننده بسیار قوی است که به طور کلی برای پانسمان و ضدعفونی کردن زخم ها استفاده می شود. در این مقاله به طور کامل به بتادین و کاربرد آن خواهیم پرداخت.

بتادین چیست؟

بتادین (Betadine) یک نام تجاری است که برای یک محصول ضدعفونی کننده مورد استفاده قرار می‌گیرد. از این محصول به عنوان یک محلول یا کرم استفاده می‌شود. معمولاً برای پاک‌سازی و ضدعفونی جراحی‌ها، جراحی‌های کوچک، زخم‌ها، برش‌ها، سوختگی‌ها و سایر زخم‌های مرتبط با پوست و بافت‌های نرم از این ماده بهره گرفته می‌شود.

ترکیبات بتادین

ماده اصلی در بتادین پوویدون‌آئودین است که یک ترکیب آنتی‌سپتیک است. این ترکیب می‌تواند باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها را از بین ببرد یا کاهش دهد. با این وجود، قبل از استفاده از این ماده یا هر محصول دارویی دیگر، بهتر است راهنمایی پزشکی را دنبال کنید. زیرا استفاده نادرست می‌تواند منجر به عوارض جانبی یا مشکلات دیگر شود. همچنین باید توجه داشته باشید که بتادین معمولاً برای مصارف خارجی و روی پوست استفاده می‌شود. باید از تماس با چشم یا مخاط‌های حساسیت‌آور خودداری کنید.

انواع بتادین

بتادین در انواع مختلفی در دسترس است، که هر یک به عنوان محصولات ضدعفونی کننده و آنتی‌سپتیک برای مصارف مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند. برخی از انواع معروف بتادین عبارتند از:

1. بتادین محلول: این نوع از این ماده به عنوان یک محلول مایع ارائه می‌شود. از این ماده معمولاً برای پاک‌سازی زخم‌ها، برش‌ها و سایر زخم‌های پوستی استفاده می‌شود. می‌توانید آن را به صورت مستقیم روی منطقه مورد نیاز بریزید یا از دستکش استفاده کنید تا تمیز کردن زخم را انجام دهید.
2. کرم: این نوع بتادین به عنوان یک کرم پوستی ارائه می‌شود. از این کرم برای پاک‌سازی زخم‌های عمیق‌تر و جراحی‌های کوچک پوستی استفاده می‌شود. کرم به خوبی بر روی پوست می‌چسبد و به تسریع فرآیند بهبود زخم‌ها کمک می‌کند.
3. شامپو: این نوع بتادین به عنوان یک شامپو آنتی‌سپتیک برای شستشوی پوست و موها به کار می‌رود. اغلب در مراکز بهداشتی و بیمارستان‌ها برای شستشوی پوست و موها قبل از جراحی‌ها استفاده می‌شود.
4. مختص به وسایل پزشکی: بتادین مخصوص وسایل پزشکی به عنوان یک ضدعفونی کننده برای ضد عفونی وسایل استفاده می‌شود. این نوع از بتادین به شکل مایع یا ژل برای پاک‌سازی وسایل پزشکی قبل از استفاده در بدن بیماران مورد استفاده قرار می‌گیرد.

تا جایی که استفاده از بتادین نیاز باشد، انتخاب نوع خاصی از این ماده به عهده پزشک یا متخصص مرتبط با وضعیت خاص شما است. همچنین باید توجه داشته باشید که ممکن است برخی از افراد به بتادین حساسیت داشته باشند. بنابراین در صورت وجود علائم حساسیتی مثل قرمزی، تورم، یا خارش، باید به پزشک خود اطلاع دهید.

کاربرد بتادین

مراقبت از بیمار روندی دشوار برای شخص بیمار و اطرافیان او به حساب می‌آید. مراقبت از بیمار به همه فرآیندها و تدابیر پزشکی و پرستاری گفته می‌شود که برای حفظ و بهبود وضعیت بیمار صورت می‌گیرد. این مراقبت‌ها می‌توانند در محیط بیمارستانی یا در منزل انجام شوند. همچنین ممکن است این فرآیند شامل مراقبت‌های پزشکی، پرستاری، روانشناختی، روانپزشکی و اجتماعی باشند.

چگونه از بیمار مراقبت کنیم؟

مراقبت از بیمار به وضعیت سلامتی او بستگی دارد. در برخی موارد، مراقبت از بیمار ممکن است شامل تشخیص و درمان بیماری، ارائه داروها و انجام تزریقات، جراحی، فیزیوتراپی، تمرینات توانبخشی و تغذیه مناسب باشد. مراقبت از بیمار، چه در منزل و چه در بیمارستان، وظیفه‌ای مهم و خطیر است که نیازمند صبر، حوصله و دقت کافی دارد. این کار نه تنها به بهبودی سریع‌تر بیمار کمک می‌کند، بلکه باعث می‌شود تا بیمار احساس راحتی و آرامش بیشتری داشته باشد.  هدف اصلی مراقبت از بیمار بهبود وضعیت بیمار، کاهش علائم و عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی او به حساب می‌آید. بنابراین کل این فرآیند نقش مهمی در مراقبت از بیماران دارند.

به طور کلی مراحل مراقبت از بیمار شامل موارد زیر است که باید به آن توجه کنید:

1. ارزیابی وضعیت بیمار:

اولین قدم در مراقبت از بیمار، ارزیابی وضعیت او است. این کار شامل بررسی علائم بیماری، سابقه پزشکی، داروهای مصرفی و سایر اطلاعات مربوط به سلامتی بیمار می‌شود. برای انجام این کار، می‌توانید از بیمار سوالات مختلفی بپرسید و یا پرونده پزشکی او را مطالعه کنید.

2. تأمین نیازهای اولیه بیمار:

پس از ارزیابی وضعیت بیمار، باید نیازهای اولیه او را تأمین کنید. این نیازها شامل موارد زیر می‌شود:

• آب و غذا: بیمار باید به طور منظم آب و غذا مصرف کند تا از کم‌آبی و سوءتغذیه جلوگیری شود.
• دارو: داروهای بیمار را باید طبق دستور پزشک و در زمان‌های مشخص به او بدهید.
• استراحت: بیمار به استراحت کافی برای بهبودی نیاز دارد. محیطی آرام و舒適 برای او فراهم کنید تا بتواند به ‌خوبی استراحت کند.
• بهداشت: باید به بهداشت بیمار توجه کنید و به طور مرتب دست‌ها، لباس‌ها و محیط اطراف او را تمیز نگه دارید.

3. کنترل علائم بیماری:

علائم بیماری را به طور مرتب کنترل کنید و در صورت مشاهده هر گونه تغییر، به پزشک یا پرستار اطلاع دهید.

4. ارائه مراقبت‌های پزشکی:

اگر بیمار نیاز به مراقبت‌های پزشکی خاصی دارد، باید این مراقبت‌ها را طبق دستور پزشک انجام دهید. این مراقبت‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تعویض پانسمان: اگر بیمار زخم یا جراحت دارد، باید پانسمان او را به طور مرتب تعویض کنید.
• تزریق: اگر بیمار نیاز به تزریق دارد، باید آن را طبق دستور پزشک انجام دهید.
• فیزیوتراپی: اگر بیمار نیاز به فیزیوتراپی دارد، باید او را به جلسات فیزیوتراپی ببرید.

5. حمایت عاطفی از بیمار:

بیمار در دوران بیماری به حمایت عاطفی خانواده و دوستان خود نیاز دارد. با او صحبت کنید، به او دلگرمی بدهید و به او کمک کنید تا با شرایط جدید خود کنار بیاید.

نکات مهم در مراقبت از بیمار:

• صبر و حوصله داشته باشید: مراقبت از بیمار ممکن است کار طاقت‌فرسایی باشد. صبور باشید و با آرامش با بیمار رفتار کنید.
• به بیمار گوش دهید: به صحبت‌های بیمار گوش کنید و به او اجازه دهید تا احساسات خود را بیان کند.
• با بیمار همدلی کنید: خودتان را جای بیمار بگذارید و سعی کنید شرایط او را درک کنید.
• از بیمار غافل نشوید: بیمار را به حال خود رها نکنید و به طور مرتب به او سر بزنید.
• بهداشت را رعایت کنید: برای جلوگیری از انتقال بیماری، بهداشت را به طور کامل رعایت کنید.
• در صورت نیاز، از کمک دیگران استفاده کنید: اگر در مراقبت از بیمار مشکل دارید، از کمک اعضای خانواده، دوستان یا پرستاران حرفه‌ای استفاده کنید.

آشنایی با انواع مراقبت های بیمار

مراقبت از بیماران می‌تواند به صورت گسترده‌ای انجام شود و شامل انواع مختلفی از مراقبت‌ها است. در ادامه برخی از انواع روش‌های مراقبت از بیمار آورده شده است:

مراقبت پزشکی: شامل تشخیص، درمان و پیگیری بیماری‌ها توسط پزشکان است. این فرآیند شامل تجویز داروها، اجرای فرآیندهای پزشکی مانند جراحی، انجام آزمایشات تشخیصی و نظارت بر علائم بالینی بیمار است.

مراقبت پرستاری: شامل نگهداری و مراقبت مستقیم از بیماران توسط پرستاران است. نظارت بر وضعیت فیزیکی و علائم بیمار، تزریق دارو، تغییرات بستر، مراقبت از زخم‌ها، انجام تزریقات و ارائه سرم‌ها، نظافت بیمار و ارائه مشاوره به بیمار و خانواده‌اش بعضی از موارد مربوط به این نوع از مراقبت هستند.

مراقبت روانشناختی و روانپزشکی: درمان و مراقبت از مشکلات روانی و روانپزشکی بیماران اهمیت دارد. ارائه مشاوره، درمان دارویی، درمان روان‌درمانی، مداخلات روان‌شناختی و پشتیبانی روانی از مواردی است که در این نوع از مراقبت صورت می‌گیرد.

مراقبت توانبخشی: این نوع از مراقبت شامل برنامه‌ریزی و اجرای تمرینات و فعالیت‌های توانبخشی است. این فرآیند برای بهبود عملکرد فیزیکی و روانی بیماران صورت می‌گیرد. فیزیوتراپی، درمان‌های ورزشی، طب سنتی و رژیم‌های غذایی از این نوع مراقبت‌ به حساب می‌آیند.

مراقبت اجتماعی: این نوع از مراقبت شامل ارائه حمایت اجتماعی، مشاوره مالی، مشاوره اشتغال، مراقبت از بیماران معلول و ارائه خدمات اجتماعی برای کمک به بیماران در مقابله با مشکلات اجتماعی و اقتصادی است.

همچنین مراقبت از بیمار می‌تواند شامل مراقبت برای بیماری‌های خاص نظیر سرطان، بیماری‌های قلبی، دیابت، اختلالات تنفسی و غیره باشد. این نوع مراقبت بر اساس نیازهای ویژه بیمار و درمان خاصی که نیاز دارد، تجویز می‌شود.

مراقبت از بیمار در بیمارستان

اگر بیمار به دلیل وخامت حال خود نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد، باید از او در بیمارستان مراقبت کنید. برای این کار، باید موارد زیر را در نظر بگیرید:

• با قوانین و مقررات بیمارستان آشنا شوید: قبل از شروع مراقبت از بیمار، با قوانین و مقررات بیمارستان آشنا شوید.
• با پرستاران و پزشکان بیمار همکاری کنید: با پرستاران و پزشکان بیمار همکاری کنید و اطلاعات لازم را در اختیار آنها قرار دهید.
• از بیمار در برابر عفونت‌ها محافظت کنید: برای جلوگیری از عفونت، بهداشت را به طور کامل رعایت کنید و از دستکش و ماسک استفاده کنید.

مراقبت از بیمار در بیمارستان شامل یک سری فعالیت‌ها و تدابیر است که توسط تیم درمانی انجام می‌شود. مواردی مانند ارزیابی و تشخیص، مراقبت‌های پزشکی، مراقبت پرستاری، فیزیوتراپی و توانبخشی، مراقبت روانی و اجتماعی از این سری خدمات به حساب می‌آید. هدف کلی این مراقبت‌ها بهبود وضعیت بیمار، کاهش علائم بیماری و تسهیل فرآیند بهبودی و بهبود کیفیت زندگی آنها است. در زیر توضیحاتی درباره مراقبت از بیمار در بیمارستان توسط کادر درمان آورده شده است:

• ارزیابی و تشخیص: ابتدا تیم درمانی شامل پزشکان و متخصصان سایر حوزه‌ها نظیر پرستاران و تکنسین‌ها، بیمار را ارزیابی می‌کنند. این ارزیابی شامل جمع‌آوری اطلاعات درباره تاریخچه بیماری، علائم و نشانه‌ها، آزمایشات تشخیصی و سوابق پزشکی قبلی است. با توجه به این اطلاعات، تشخیص داده می‌شود و برنامه درمانی تعیین می‌گردد.
• مراقبت‌های پزشکی: پزشکان به تشخیص و درمان بیماری‌ها و مشکلات پزشکی بیمار می‌پردازند. آن‌ها داروها را تجویز می‌کنند، آزمایشات تشخیصی را درخواست می‌دهند و عمل‌های جراحی را انجام می‌دهند. ضمناً، پزشکان در نظارت بر وضعیت بالینی بیمار قرار می‌گیرند و تغییرات لازم در برنامه درمانی را اعمال می‌کنند. این تغییرات در صورت نیاز تجویز می‌شوند.
• مراقبت پرستاری: پرستاران مراقبت مستقیم و روزانه از بیماران را به عهده دارند. آن‌ها نظارت مستمر بر وضعیت بیمار، انجام روزمره‌های مراقبتی مانند تزریقات، تغییر بستر، تنظیم داروها و توجه به نیازهای بهداشتی بیمار را بر عهده دارند. همچنین، پرستاران به بیماران و خانواده‌هایشان درباره بیماری و درمان آن‌ها آموزش می‌دهند.
• فیزیوتراپی و توانبخشی: در صورت لزوم، تیم فیزیوتراپیست‌ها و توانبخشی‌ها، برنامه‌های توانبخشی فیزیکی و حرکتی برای بیماران تهیه و اجرا می‌کنند. این برنامه‌ها بهبود عملکرد فیزیکی و حرکتی بیماران را هدف دارند. این موارد شامل تمرینات، تمدید عضلات، درمان‌های فیزیکی و استفاده از وسایل کمکی می‌شود.
• مراقبت روانی و اجتماعی: تیم مراقبت روانی و اجتماعی بیمار را در برابر استرس‌ها و مشکلات روانی و اجتماعی حمایت می‌کنند. آن‌ها می‌توانند به بیماران و خانواده‌هایشان مشاوره روانشناختی و روانپزشکی ارائه کنند. همچنین می‌توانند آنها را از روش‌های مدیریت استرس و ارتباط مؤثر آگاه کنند.

مراقبت از بیمار در خانه

در برخی موارد، بیمار می‌تواند با مراقبت‌ های مناسب در منزل بهبود یابد. در این صورت، اعضای خانواده باید با وظایف خود در قبال بیمار آشنا باشند و در انجام آنها مشارکت کنند.

نکات مهم در مراقبت از بیمار در منزل:

• تقسیم وظایف: وظایف مراقبت از بیمار را بین اعضای خانواده تقسیم کنید تا از خستگی و فرسودگی یک نفر جلوگیری شود.
• تهیه امکانات لازم: قبل از ترخیص بیمار از بیمارستان، از فراهم بودن امکانات لازم برای مراقبت از او در منزل اطمینان حاصل کنید.
• آموزش مراقبین: مراقبین بیمار باید در مورد نحوه مراقبت از بیمار، مصرف داروها و اقدامات درمانی آموزش ببینند.
• حمایت از بیمار: بیمار در این دوران نیاز به حمایت عاطفی و روحی خانواده خود دارد.

توجه داشته باشید که مراقبت از بیمار در خانه، به معنای ارائه خدمات درمانی و مراقبتی به بیماران در محیط خانگیشان نیز است. این نوع مراقبت به بیمارانی که نیاز به مراقبت پیوسته و پیگیری دارند، اجازه می‌دهد تا در محیط آرام و آشنا خانه خود بهبودی را تجربه کنند. در ادامه توضیحاتی درباره مراقبت از بیمار در خانه توسط تیم درمانی و پرستار در خانه آورده شده است:

• تیم درمانی در خانه: یک تیم درمانی متشکل از پزشکان، پرستاران، پرستاران اطلاعات پزشکی، فیزیوتراپیست‌ها، مشاوران روانشناسی و دیگر تخصص‌ها ممکن است در خانه بیماران حضور داشته باشند. البته این حضور به صورت مداوم نیست. آن‌ها مراقبت مستقیم و پیگیری بالینی را انجام می‌دهند و بر اساس نیازهای بیمار برنامه درمانی تعیین می‌کنند.
• پرستاری در خانه: پرستاران در خانه بیمار می‌توانند نظارت بر وضعیت بیمار، تزریق داروها، تغییرات بستر، تمیز کردن زخم‌ها، تمرینات توانبخشی، ارائه مشاوره به بیمار و خانواده، و توجه به نیازهای بهداشتی و روزمره بیمار را بر عهده بگیرند. آن‌ها همچنین می‌توانند آموزش به بیمار و خانواده‌اش در مورد مراقبت‌های خانگی و استفاده صحیح از تجهیزات پزشکی را ارائه دهند.
• مدیریت داروها: در برخی موارد، بیماران نیاز به مصرف داروهای پیچیده و دقیق دارند. در این صورت، پرستاران باید اطلاعات پزشکی را دریافت و به درستی آنها را انجام دهند. آن‌ها ممکن است داروها را تجویز کنند و بیمار و خانواده‌اش را درباره نحوه استفاده صحیح از داروها آموزش دهند.
• مشاوره روانشناختی و اجتماعی: برای بیمارانی که نیاز به حمایت روانی و اجتماعی دارند، مشاوه روانشناختی و اجتماعی می‌تواند به بیماران کمک کند. آن‌ها می‌توانند درباره مشکلات روانی، استرس، اضطراب و سایر مسائل مرتبط با بیماری صحبت کنند. همچنین راهنمایی و مشاوره لازم را دریافت کنند.

آیا در ایران بیمه هزینه مراقبت از بیمار را تحت پوشش قرار می‌دهد؟

در ایران سیستم بیمه درمانی عمومی وجود دارد که تحت عنوان بیمه درمانی اجتماعی شناخته می‌شود. این سیستم بیمه، هزینه‌های مراقبت درمانی را در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی تحت پوشش خود پرداخت می‌کند. همچنین، بیماران می‌توانند از خدمات درمانی در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی بهره ببرند.

بیمه درمانی اجتماعی در ایران بر اساس یک سیستم بیمه‌ای اجتماعی عمومی عمل می‌کند. در این سیستم، افراد و خانواده‌ها واجد شرایط بیمه درمانی، وجوه بیمه‌ای را پرداخت می‌کنند و در مقابل، بیمه درمانی برای آن‌ها خدمات درمانی را تحت پوشش قرار می‌دهد. این سیستم پوششی را برای خدمات پزشکی، بستری‌ها، داروها و سایر خدمات بهداشتی فراهم می‌کند.

با این حال، باید توجه داشته باشید که هزینه مراقبت از بیمار نیز بستگی به نوع بیماری و نوع درمان مورد نیاز دارد. برخی خدمات و درمان‌ها ممکن است به صورت کامل توسط بیمه درمانی پوشش داده شوند. اما برخی دیگر احتمالاً به صورت جزئی پوشش داده شده یا باید توسط بیمار پرداخت شوند. برای دریافت اطلاعات دقیق درباره پوشش بیمه درمانی، بهتر است با شرکت بیمه خود یا سازمان بیمه درمانی محلی تماس بگیرید و از شرایط و قوانین آن‌ها آگاه شوید.

آیا خانواده افرادی که از بیماری مراقبت می‌کنند به خدماتی نیاز پیدا می‌کنند؟

خانواده افرادی که نیاز به مراقبت دارند نیز به خدمات و پشتیبانی‌های خاصی نیاز دارند. مراقبت از فردی که به مراقبت ویژه و پیگیری مداوم نیاز دارد، به طور معمول بر خانواده تاثیر می‌گذارد. همچنین شرایط ممکن است بر زندگی روزمره آن‌ها تأثیر گذارد. بنابراین ممکن است خانواده بیمار نیاز به خدمات زیر داشته باشد:

مشاوره و آموزش: خانواده بیمار نیاز به اطلاعات و مشاوره درباره نوع بیماری، روش‌های مراقبت، استفاده صحیح از تجهیزات و داروها، تغذیه، و مدیریت علائم و عوارض ممکن دارد. مشاوره و آموزش به خانواده می‌تواند به آن‌ها کمک کند. سبب می‌شود تا بهترین روش‌ها را برای مراقبت از بیمار بشناسند و درک و راهنمایی لازم را بدست آورند.

حمایت روانی: خانواده ممکن است با استرس‌ها، اضطراب و احساسات ناشی از مراقبت روبرو شود. حمایت روانی از طریق مشاوره روانشناختی یا گروه‌های حمایتی می‌تواند به خانواده در مقابل این مسائل کمک کند. همچنین آنها را در مدیریت احساسات و استرس‌هایشان تقویت کند.

استراحت و حمایت از خود مراقب: خانواده نیاز به استراحت و آرامش دارد تا بتواند بهترین مراقبت را ارائه کند. فرصت استراحت، تناسب فیزیکی، تغذیه مناسب و مراقبت از خود از این موارد به حساب می‌آید.

خدمات حمایتی: در بعضی موارد، خانواده ممکن است نیاز به خدمات خاصی مانند خدمات نگهداری خانگی، پرستاری خانگی، خدمات روزانه، شبانه و غیره داشته باشد. این خدمات می‌توانند به خانواده در مدیریت بهتر مراقبت از بیمار کمک کنند.

کلام پایانی

مراقبت از بیمار چه در بیمارستان و چه در خانه نیازمند همدلی است. به خصوص زمانی که اعضای خانواده‌ها درگیر می‌شوند، شرایط برای آنها پیچیده می‌شود. با این حال خانواده‌های درگیر باید بیشتر امکانات خود را شناسایی کنند. در نهایت بتوانند به خوبی از بیمار خود مراقبت کنند.